بیماری های مشابه

سردردهای میگرنی (Migraine headaches) به صورت عودکننده، با شدت متوسط تا شدید ظاهر می‌شوند و معمولاً به صورت یک‌طرفه هستند. این دردها معمولاً ضربان‌دار یا نبض‌دار (pulsating) هستند و بین ۴ تا ۷۲ ساعت به طول می‌انجامند. حالت تهوع و/یا استفراغ، حساسیت به نور (photophobia) و/یا حساسیت به صدا (phonophobia) ممکن است با این سردردها همراه باشند. علائم معمولاً با فعالیت بدتر می‌شوند. سردردها ممکن است با یا بدون تجربه اورا (aura) که نوعی اختلال گذرا در بینایی، زبان، حسی یا حرکتی است، آغاز شوند. طبقه‌بندی بین‌المللی اختلالات سردرد، ویرایش سوم (ICHD-3)، سه دسته اصلی را شناسایی می‌کند: میگرن بدون اورا، میگرن با اورا و میگرن مزمن.

مننژیت لنفوماتوز (Lymphomatous meningitis) به انتشار لنفوم (lymphoma) به لایه‌های نرم‌مننژ (leptomeninges) در اطراف مغز، نخاع یا ریشه‌های عصبی گفته می‌شود. این وضعیت ممکن است به‌صورت متمرکز یا پراکنده در طول مننژها رخ دهد. علائم شامل سردرد، درد رادیکولار (radicular pain)، اختلال در عملکرد اعصاب جمجمه‌ای و علائم اختلال در عملکرد نخاع هستند. تشنج‌ها به‌ندرت مشاهده می‌شوند. هیدروسفالی ارتباطی (communicating hydrocephalus) و افزایش فشار داخل‌جمجمه‌ای که به دنبال آن ممکن است رخ دهد، از جمله عوارض بالقوه مننژیت لنفوماتوز است که می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش موربیدیتی شود.

سندرم پس از ضربه مغزی (Postconcussion Syndrome)، که به عنوان سندرم پس از آسیب مغزی نیز شناخته می‌شود، با اختلالات جسمی و عاطفی که پس از آسیب خفیف به مغز رخ می‌دهند، مشخص می‌شود. این وضعیت ممکن است با یا بدون از دست دادن هوشیاری همراه باشد. برخی از علائم بلافاصله پس از آسیب به سر آغاز می‌شوند، در حالی که برخی دیگر ممکن است روزها یا هفته‌ها بعد شروع شوند.

یک اختلال نادر متابولیک ارثی که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این اختلال ناشی از جهش در دی‌ان‌ای میتوکندریایی یا هسته‌ای و یا به دلیل کمبود آنزیم پیرووات دهیدروژناز (pyruvate dehydrogenase deficiency) است. علائم معمولاً از دوران نوزادی (کمتر از ۱ سال) آغاز می‌شوند و بیماران با تهوع، استفراغ، اسهال، مکیدن ضعیف، دیسفاژی (dysphagia) و تحریک‌پذیری مواجه می‌شوند که به نارسایی در رشد می‌انجامد. بیماران به سرعت وضعیتشان بدتر شده و دچار هیپوتونی (hypotonia)، ضعف، دیستونی (dystonia)، آتاکسی (ataxia)، نوروپاتی (neuropathy)، از دست دادن بینایی، نیستاگموس (nystagmus)، انسفالوپاتی (encephalopathy) یا تشنج (seizures) می‌شوند. ممکن است پس از عفونت‌ها یا بیماری‌ها، دوره‌هایی از افت سریع و بدتر شدن انسفالوپاتی رخ دهد. پیش‌آگهی این بیماری ضعیف است و افراد مبتلا معمولاً طی چند سال و اغلب به دلیل نارسایی تنفسی فوت می‌کنند.